Een paar dozijn woorden

Winkels doen hun uiter­ste best om eta­lages in te richt­en die er aantrekke­lijk uitzien. Met een mooie eta­lage haal je immers klanten bin­nen en dat betekent omzet en dat betekent over­leven. Voor de meeste detail­han­de­laren is een fraaie eta­lage een sim­pele dar­win­is­tis­che noodzaak.

Wat is het dan leuk om te ont­dekken dat een winkel zich soms van zijn beste kant laat zien – niet aan de voorkant, maar juist aan de achterkant.

De aan­lei­d­ing voor deze over­peinz­ing was een wan­del­ing die ik maak­te door de stad. Ik liep langs een gev­el die de achterkant bleek te zijn van winkel­ga­ler­ij. De deuren die elka­ar in een gerust­stel­lend metrum opvol­gden waren alle­maal de achteringan­gen van de winkels. Hier een dro­gist, daar een boekhan­del, en dan weer een sportza­ak. Al deze ingan­gen waren even saai als onooglijk, met hoog­stens een klein plakaat­je met de naam van de fir­ma ernaast. Beslist geen eta­lages dus.

En toen ineens stond er een deur open. Die bood inkijk in een klein keuken­t­je dat wel “het hok­je achterin” van de winkel moest zijn. Maar wat meteen mijn aan­dacht trok was een zelfge­maak­te poster op een tweede deur, die toe­gang tot de winkel bood. Daarop ston­den aller­lei woor­den en slo­gans van eigen make­lij, uitge­draaid en uit­geknipt en op dit grote vel papi­er geplakt. De aan­blik was kleur­rijk en wat rom­melig, en de bood­schap was duidelijk: wees een beet­je lief voor elka­ar.

Meteen snapte ik wat de bedoel­ing was. Iemand die in deze winkel werkt, ziet elke dag voor­dat ze de werkvlo­er op gaat eerst even deze poster. Een laat­ste geheugen­s­te­un­t­je, een aans­poring om net even extra je best te doen. Om als fat­soen­lijke mensen met elka­ar om te gaan.

En ja, je hoeft maar naar het nieuws te kijken om te weten dat dat een bood­schap is die wel enige hulp behoeft in deze wereld, want ken­nelijk is dat idee nog lang niet vanzelfsprekend.

Hulde dus aan deze winkel – de Pré­na­tal in het Amstelveense stad­shart – dat ze dit op zo’n cre­atieve manier hebben opgepakt. En dan niet met een stan­daard gelik­te poster van de Sticht­ing Wed­erz­i­jds Respect of zo, maar gewoon eigen fab­ri­caat. Wat je zelf verzint is duizend maal sterker.

Het zijn maar een paar doz­i­jn woor­den bij elka­ar. Die deels ook nog over­lap­pen. Maar het werkt, en het is sym­pa­thiek. En het is op zijn eigen manier óók een eta­lage, zij het dat die meestal achter een ges­loten ach­ter­deur ver­sc­holen gaat. Ik ben blij dat ik even mocht spieken.