De otofoto die je wist dat zou komen

Decem­ber is een maand van tra­di­tie en con­tro­verse. Het begint met Sin­terk­laas (en de eeuwige vraag: kan Zwarte Piet nou wel of niet door de beugel?). Aan het eind komen Ker­st­mis (hoe verde­len we die dagen nou weer tussen de ver­schil­lende fam­i­lies, feesten en bor­rels?) en oud en nieuw (moeten we echt zoveel geld aan vuur­w­erk uit­geven ter­wi­jl er ook mensen zijn die niet eens hun medici­j­nen kun­nen betalen?).

En ergens daar­tuss­enin piepen er nog twee taal­tra­di­ties met bijbe­horende con­tro­verse tussendoor: het Groot Dictee der Ned­er­landse Taal en de verkiez­ing van het Woord van het Jaar. Het Groot Dictee is gis­teren uit­ge­zon­den, maar daar maak ik geen woor­den meer aan vuil; dat heb ik al in een van de eerste Taalei­do­scopen gedaan.

Selfie
A dog’s got­ta do what a dog’s got­ta do

Nee, dan het Woord van het Jaar. Ook daar heb ik al eens eerder over geschreven, maar dit jaar­lijks terugk­erende So You Think You Wan­na Be Holland’s Next Top Word-spek­takel ver­di­ent wel enige verse aan­dacht. Dit jaar vin­dt Van Dale dat self­ie het Woord van 2013 is (een self­ie is een zelf­portret dat je maakt met de cam­era van je mobiel of tablet). Het alter­natief dat Kees van Kooten gis­teren voorstelde, het palin­d­room “oto­fo­to”, vind ik als Ned­er­lands Woord van het Jaar al een stuk leuker.

Ik ben er geen fan van om zo’n Woord van het Jaar door een verkiez­ing te lat­en bepalen, zoals Van Dale doet. Jan Gemid­deld is immers geen deskundi­ge. Vraag de vox pop­uli wie de groot­ste Ned­er­lan­der aller tij­den is, en je kri­jgt Pim For­tuyn op num­mer 1. Tel uit je verlies.

Verder lezen De oto­fo­to die je wist dat zou komen

Woord van het Jaar

Vol­gende week begint Ned­er­land weer aan de keuze van het Woord van het Jaar. Van Dale organ­iseert de boel vanu­it deze web­site, en in ware Idols/X‑Factor/Dichter des Vaderlands/Got Talent/Grootste Nederlander/Dansen op het IJs/Beste Idee/Pop­stars-tra­di­tie valt deze eer in Ned­er­land te beurt aan de win­naar van een publieksverkiezing.

Ik vind dat onzin­nig. Sterk­er nog, ik denk dat het uitschri­jven van zo’n verkiez­ing het alleen maar waarschi­jn­lijk­er maakt dat de win­naar juist niet het woord van het jaar is. Vorig jaar was kredi­et­cri­sis toch wel hét woord van 2008, maar nam swaf­fe­len de tro­fee mee naar huis. Sex sells, ook hier.

Nee, dan het Engelse woord van het jaar. Meerdere instanties kiezen er een, maar dan is die keuze wel toev­ertrouwd aan een pan­el van deskundi­gen, vaak redac­teuren van een groot woor­den­boek of taalinstituut.

Afgelopen maand wees de New Oxford Amer­i­can Dic­tio­nary bijvoor­beeld als Word of the Year 2009 aan: unfriend. (Je “ontvriendt” iemand als je ze schrapt als “vriend” op een netwerk­web­site als Face­book of Hyves.)

Verder lezen Woord van het Jaar