Dorst!

Ze bew­eren wel eens dan een beeld meer zegt dan duizend woor­den. En op zijn tijd is dat zek­er waar. Maar een woord kan ook meer zeggen dan duizend beelden. Niet voor niets zijn er zoge­naamde “gevleugelde woor­den” die de eeuwen trot­seren en de bijbe­horende beelden verre overleven.

Voor­beelden zijn er te over: Alea iac­ta est – A rose by any oth­er name would smell as sweet – Ich bin ein Berlin­er – L’état, c’est moi – Het land van de dorst.

Nou ja… oké, die laat­ste is miss­chien nog niet hele­maal doorge­dron­gen tot de cul­turele canon van onze beschav­ing. Maar wat mijn jong­ste zoon betre­ft kan dat niet lang meer duren.

De voorgeschiede­nis is deze. Ik wist dat de nieuwe film van Steven Spiel­berg in pre­mière zou gaan, en dat die gebaseerd was op de avon­turen van ieders favori­ete Brus­selse reporter, Kuif­je. Tinti­nofiel als ik ben, heb ik natu­urlijk samen met mijn zoons de drie boeken gelezen waar het ver­haal van de film aan ontleend is: De krab met de gulden scharen, Het geheim van de Een­hoorn en De schat van Schar­lak­en Rack­ham.

In het eerste boek komt een scène voor waarin Kuif­je en zijn alco­holis­tis­che vriend Kapitein Had­dock na een vlieg­tu­igcrash in de woesti­jn beland zijn, zon­der uitzicht op red­ding. Had­dock ziet zijn einde al naderen en stamelt wan­hopig, keer op keer, “Het land van de dorst…”

Al bij het lezen van het strip­boek vond mijn jong­ste nieuw­bakken Kuif­je-fan (9) dit een prachtige grap. Het land van de dorst! Ik kon nog net het glas melk uit zijn han­den red­den voor­dat hij zichzelf al lachend onderge­morst had.

Maar het mooiste moment moest nog komen. Op het moment dat in de film de fameuze woesti­jn­scène begon, stootte hij me meteen aan en fluis­ter­de langs zijn 3D-bril, “Papa, het land van de dorst!”

Toen enkele ogen­blikken lat­er óók in de film Had­dock begon te pre­v­e­len, Het land van de dorst… viel mijn zoon zowat van zijn stoel van het lachen. Een klassiek­er was geboren. Hij mag dan Cartha­go delen­da est miss­chien nog niet kun­nen plaat­sen, maar voor het land van de dorst kun je alti­jd bij hem terecht.

The Adven­tures of Tintin, overi­gens, is (ook in de nage­syn­chro­niseerde ver­sie) een feest voor film­liefheb­bers en Kuif­je-lez­ers jong en oud. Trouw aan het bron­ma­te­ri­aal, maar niet slaafs. Een tot lev­en gekomen jon­gens­boek met volop span­ning en humor. Alleen al de hom­mage aan Hergé waar de film mee opent is het bezoek aan de bioscoop meer dan waard. En de rest, duizend bom­men, is puur genieten!