Aamzing

De mail­box in mijn com­put­er wordt met grote regel­maat vervuild met aller­lei bericht­jes waar ik niet om gevraagd heb. Meestal beloven die iets in de trant van een waanzin­nig gespierd lichaam of ongek­ende rijk­dom of sek­sueel genot van mythol­o­gis­che pro­por­ties of over­tol­lige pond­jes die eraf vliegen alsof het je rein­ste tove­nar­ij is.

Het is natu­urlijk alle­maal onzin. Gelukkig heeft mijn e‑mailprogramma een fil­ter dat de meeste van deze bericht­jes meteen naar de prul­len­bak doorver­wi­jst. Maar een enkele keer glipt er een­t­je tussendoor. Inmid­dels heb ik een com­fort­a­bel automa­tisme ontwikkeld om deze mailt­jes dan alsnog in het e‑vagevuur te werpen.

Maar onlangs bleef ik toch even wat langer naar een van die rot­mails kijken. De bli­jde bood­schap was dit keer: “Geet baack the aamz­ing seex lifee thaat you oonce haad”. Wel­ja. Dat kan me alle­maal gestolen wor­den, natu­urlijk, maar de pre­cieze bewo­ord­ing van deze tekst trok toch wel mijn aandacht.

Afgezien van the en you is er geen enkel woord in die hele zin dat cor­rect gespeld is. En toch kon ik, net als jij denk ik, de hele zwik in een keer door­lezen en snap­pen, zon­der haper­ing. Da’s toch knap. Niet van mij, maar van taal.

Ik begri­jp natu­urlijk best dat de mak­ers van zo’n pest­mail de woor­den anders spellen om mijn junk­fil­ter om de tuin te lei­den, maar daar gaat het niet om. Dat zin­net­je is gruwelijk door de man­gel gehaald en des­on­danks nog per­fect lees­baar. Leg maar eens een fiets onder een stoomwals – dan kan je er echt niet meer op rij­den! Maar Geet baack the aamz­ing seex lifee thaat you oonce haad flikt het hem toch maar even. En zo kan zelfs spam een uithang­bord zijn voor de won­der­baar­lijke kracht van taal.

Er was trouwens een tijd dat Spam, voor Engelssprek­enden in ieder geval, een inge­b­likt vleesprod­uct was. En dat is het nog steeds. Kijk maar eens op spam.com en bereid je voor op een feel good-schok van ongek­ende pro­por­ties. Erg gezond is het goed­je vast niet, maar het gaat al lang mee: de merk­naam Spam is in 1937 in het lev­en geroepen, als verko­rt­ing van spiced ham. (In Ned­er­land wordt iets dergelijks verkocht onder de naam Smac.)

Spam geni­et in Groot-Brit­tan­nië een bij­zon­dere sta­tus in de pop­u­laire cul­tu­ur, omdat het in de Tweede Werel­door­log een van de weinige vleespro­ducten was die niet op rantsoen ging. De man­nen van Mon­ty Python gebruik­ten Spam in een sketch uit 1970, waarin er in een restau­rant nauwelijks een gerecht te kri­j­gen is waarin géén Spam ver­w­erkt is. Die onon­tkoom­baarheid van Spam was ver­vol­gens de inspi­ratie voor het gebruik van het woord spam dat we nu het beste ken­nen: junkmail. Aamz­ing, toch?