Het was het onwerkelijke, intrigerende plaatje dat mijn aandacht naar dit verhaal trok, maar bij nadere inspectie bleek er ook nog een taalverrassing in te zitten. Kijk eerst even naar deze alternatieve versie van onze aardbol.

Je herkent hem wel, maar je ziet ook meteen dat er iets niet klopt: een stuk Afrika zit aan de verkeerde kant van de Atlantische Oceaan. Deze aarde-maar-dan-anders stond gisteren in de NRC. Het artikel legt uit dat dwars door de Sahara een scheidslijn in de aardkorst loopt die tot een splitsing van het continent had kunnen leiden, maar dat niet heeft gedaan.
Voor de fijnproevers: het verhaal begint 160 miljoen jaar geleden. Toen was er op het zuidelijk halfrond een megacontinent dat we Gondwana noemen. Door het verschuiven van de tektonische platen ging dat continent aan de wandel en splitste het zich geleidelijk op in Zuid-Amerika, Afrika, Australië, Antarctica, India en Nieuw-Zeeland. Die splitsingen gebeurden langs precies zulke scheidslijnen als degene die nu nog steeds door de Sahara heen loopt. Deze Sahara-lijn werd alleen tegengewerkt (en dus bijeengehouden) door de bewegingen van de andere, krachtigere opsplitsingen.
En dan nu het taalpareltje. Zo’n lijn waarlangs de aardkorst uitgerekt wordt en uiteindelijk kan splitsen, leerde ik uit de krant, heet een “rift”. Daarin herken je meteen het Engelse woord rift, wat kloof of scheuring betekent. Heel toepasselijk in deze context.
Als je de naslagwerken (Van Dale) openslaat, zie je dat het Nederlands wel degelijk het woord rift kent. Rift is namelijk hetzelfde als rifthout, en dat is “grenenhout dat radiaal uit de stam gezaagd is”. Maar ja, dit stukje gaat over geologie, niet over houtbewerking. In het woordenboek Engels-Nederlands staat rift natuurlijk ook, in al zijn betekenissen – inclusief de geologische, waarin het netjes naar het Nederlands vertaald wordt als… rift. Alternatieven zijn: slenk, breuk en aardbevingsspleet.
Het Nederlandse rift is dus een uit het Engels overgenomen woord in zijn betekenis als geologische vakterm. Maar het heeft het nog niet gered tot in de standaardtaal, waar breuklijn gebruikelijker is. Misschien is dat een taal-tektonische beweging die nog wel even op zich laat wachten. Intussen kunnen we genieten van de wetenschap dat het stukje aarde dat wij nu het westelijk deel van Noord-Afrika noemen voor hetzelfde geld wel eens het oostelijk deel van Zuid-Amerika had kunnen zijn. What’s in a rift – pardon: name?