Wazzeggu?

Stel je het vol­gende gesprek voor.

A: “Zeg.”
B: “Ja?”
A: “Ik wil je wat vertellen.”
B: “Oké.”
A: “Maar eerst moet jij mij wat vertellen.”
B: “Oh. Wat?”
A: “Dat weet ik niet. Iets.”
B: “Iets? Wat dan?”
A: “Kan me niet sche­len. Wat dan ook. Maar dat moet.”
B: “Waarom in godsnaam?”
A: “Anders kan ik jou niets vertellen.”
B: “Wat?”
A: “Pre­cies zoals ik het zeg.”
B: “Maar ik héb jou niks te vertellen.”
A: “Jam­mer dan. Hoor je ook niet wat ik jou wilde zeggen.”
B: “Nou moe!”

Wat is hier aan de hand?

In de wereld van de sociale media wemelt het van de apps waarmee mensen bericht­jes uitwisse­len en foto’s of film­p­jes delen. What­sApp, Twit­ter, iMes­sage… klep klep klep­perdek­lep. Het pop­u­laire Snapchat intro­duceerde in 2011 een nieuwe draai aan al dit gedeel: de foto’s die je verzendt verd­wi­j­nen al snel weer. Zo bli­jft dat kiek­je van je vri­jgezel­len­feest, met jou paal­dansend in een Hel­lo Kit­ty-pak, niet bewaard voor je kleinkinderen om van te genieten.

Even een zake­lijk zijstap­je: sociale­me­di­agi­gant Face­book (die ook een eigen chat­di­enst heeft) vond dit wel geinig en wilde Snapchat kopen voor de lieve som van drie mil­jard dol­lar. Snapchat weigerde en Face­book dacht: dan doen we het lekker zelf. En ziedaar de ontstaans­geschiede­nis van Sling­shot. Een kers­verse app van heer Zucker­berg en kom­pa­nen, die op zijn beurt weer een nieuwe draai intro­duceert: met Sling­shot kan je een bericht pas zien als je eerst zelf ook een sling geshot hebt. Of een shot ges­lingd. Zoiets.

De app is in Ned­er­land nog niet te down­load­en, maar enige ver­baz­ing maakt zich alvast van mij meester. Ik snap dat het toevoe­gen van een voor-wat-hoort-wat com­po­nent aan sociale media een geinige vondst is. Het speelt met het idee van groeps­druk, maakt de uitwissel­ing min­der vri­jbli­jvend en een­z­i­jdig, enzovoort.

Maar de hele clou van het hebben van een gesprek is juist dat je antwo­ordt op wat je net geho­ord, gelezen of gezien hebt. Daar zit een keten van causaliteit in. Zie het gesprek­je aan het begin van dit ver­haal: als je die chronolo­gie weglaat, houd je onzin over. Wil Sling­shot dat wij gaan tijdreizen?

En zie het plaat­je hier­naast, nota bene uit het pro­mofilm­p­je voor Sling­shot zelf. Deze Juli­et geeft een thumbs-up aan het kind­je van Ozzie, dat net van de gli­jbaan is geroet­sjt. Maar voor­dat zij dat heeft kun­nen zien, moet ze zelf dus iets anders, iets irrel­e­vants, aan diezelfde Ozzie hebben ges­tu­urd. Kun jij een gesprek voeren met iemand die steeds reageert op het voor­laat­ste dat jij zelf gezegd hebt? Ik niet.

Con­clusie: Sling­shot gaat hele­maal niet over het uitwisse­len van ideeën en ervarin­gen. Het gaat hele­maal niet om het gesprek. Het lijkt eerder op een spel­let­je deze-vuist-op-deze-vuist waarin een serie losse flod­ders elka­ar in snel tem­po opvol­gen. Ik bevredig mijn behoefte aan een­z­i­jdig-soci­aal exhi­bi­tion­isme door te voorzien in jouw behoefte om datzelfde te doen.

Oké, ik over­dri­jf. Ik heb die hele app nog niet gebruikt of gezien. Maar het is wel inter­es­sant dat deze visuele chat­grabbel­ton een van de fun­da­mentele paradigma’s van de com­mu­ni­catie naast zich neer lijkt te leggen. Miss­chien is dat een geniale greep en pri­jzen we over een paar jaar Face­book de hemel in om hun vision­aire Stap Voor­waarts. Of miss­chien is Sling­shot toch niet wat heer Zucker­berg en kom­pa­nen zich ervan voorstellen, en sterft het (net als de recente Cam­era en Poke apps van het­zelfde bedri­jf) een stille dood.

De tijd zal het leren. Maar wel in die vol­go­rde!

UPDATE 1

En ja hoor, Face­book heeft nu al de teugels lat­en vieren omdat het mech­a­nisme van eerst-antwo­or­den-dan-lezen niet werkt.

UPDATE 2

Na iets meer dan een jaar heeft Face­book defin­i­tief de stekker uit Sling­shot getrokken.