Walnotenpesto

Begri­jp me goed. Ik ben goede vriend­jes met Albert Hei­jn. Ik doe er elke week trouw mijn bood­schap­pen en ik vind het een fijne winkel. En ik ben ook goede vriend­jes met de Aller­Hande, het lijf­blad van ’s lands groot­ste kruidenier.

Niets ten nadele van de glob­alis­er­ing, want die hou je toch niet tegen, maar… ik dicht de Aller­Hande toch een belan­grijke rol toe in de culi­naire eman­ci­patie van het Ned­er­landse volk. Het is nog niet eens zó lang gele­den dat voor de gemid­delde Hol­landse huisvrouw een papri­ka een nogal exo­tis­che groente was, en dat ze nog nooit geho­ord had van cous­cous of guacamole.

Albert Hei­jn heeft, met groot geduld en met de Aller­Hande als stri­jdzwaard, het pold­er­volk opgevoed om meer te eten dan alleen stamp­pot en erwten­soep. (Daar is overi­gens niets nobels aan: de Konin­klijke Ahold N.V. wilde ons alleen maar meer ver­schil­lende pro­ducten kun­nen verkopen, om zo meer winst te maken.)

Maar ja, dat gezegd hebbende… je kunt ook te ver gaan. Ik bedoel, hoe idioot kun je de naam van een gerecht mak­en? In een recente Aller­Hande werd ik uitgen­odigd om het vol­gende te berei­den: “gegrilde win­ter­groen­ten met wal­noten­pesto, pit­tig van smaak door de knoflook en de oude kaas”. Watte?

Taal is het spel van het met woor­den verbinden en onder­schei­den van ver­schil­lende ideeën, con­cepten, betekenis­sen. Taal is eigen­lijk net als koken. In een woord als twee­t­rap­sraket voeg je drie ingrediën­ten samen: een raket + die een aan­tal trap­pen heeft + namelijk: twee. In dit spel schuilt de schoonheid van wat taal ver­mag, maar er zijn gren­zen aan wat je hersens aankunnen.

Terug naar AH. Denkt Appie serieus dat mijn brein in staat is om de vol­gende begrip­pen-jon­gleertruc te doen? Groen­ten (1) uit de win­ter (2) die gegrild zijn (3) met pesto (4) van wal­noten (5), en die pit­tig zijn (6) met dank aan de knoflook (7) en de kaas (8) die oud is (9). Die negen ballen kan ik echt niet tegelijk­er­ti­jd in de lucht houden – laat staan dat ik me er iets bij kan voorstellen hoe het smaakt.

En als je denkt dat dit de uit­zon­der­ing was… een pag­i­na eerder word je ver­leid tot het koken van “gevulde uien met rijst en pijn­boom­pit­ten, Ital­i­aans gekruid en in witte wijn ges­mo­ord”. Dat zijn maar lief­st tien ideeën aan elka­ar gere­gen. Ik hou van koken en van lekker eten, maar zó gas­tronomisch geë­mancipeerd hoef ik nou ook weer niet te zijn.