Voortiteling

Dit week­end ben ik met de kids naar Tron Lega­cy geweest. Hele­maal edu­catief ver­ant­wo­ord heb ik ze eerst thuis de dvd van Tron lat­en kijken, en uit­gelegd dat die film uitk­wam toen hun vad­er nog maar 14 was. En dat de spe­ciale effecten nu miss­chien knul­lig lijken, maar dat het voor die tijd een rev­o­lu­tion­aire film was. Het was de state of the art van de tech­nis­che snuf­jes anno 1982.

Hoezeer ik mij ook ver­heugde op mijn fil­muit­je, toch ging ik met enige aarzel­ing naar de bioscoop. Want als je deze film wilt zien, moet je ver­plicht mee­ge­ni­eten van de state of the art van de tech­nis­che snuf­jes anno 2011. 3D…

En ik heb het niet zo op 3D. De enter­tain­ment- en elek­tron­i­cabranch­es willen ons op alle mogelijke manieren aan het driedeeën kri­j­gen. Fotocamera’s mak­en 3D-kiek­jes. Bioscoop­films wor­den in 3D ver­toond. Games, films en tv’s met 3D staan al in de winkel. 3D-cam­corders zijn in aan­tocht. En ik wil al die 3D niet.

Is 3D nieuwerwets?
Is 3D nieuwerwets?

Het is een gim­mick. Het is een foe­f­je. Het is leuk voor een wow-wat-cool-momen­t­je, maar ook niet meer dan dat. Ik wil geen hele film in 3D zien. De kleuren zijn fletser, het beeld is min­der scherp, en ik kom niet meer “in” de film. Ik bli­jf ophikken tegen die muur van 3D die zich aan me opdringt. Voor mij oogt een 2D-film zelfs méér dried­i­men­sion­aal, want het hele per­spec­tief wordt dan in mijn hersens gemaakt, en dat werkt veel beter. Ik wil een roman niet als pop-upboek lezen en ik wil een film niet op een pop-upscherm zien.

Begri­jp me niet ver­keerd. Het is pri­ma dat 3D er is, maar ik wil er op zijn minst voor kun­nen kiezen om het niet te hebben. Bij de elek­tron­i­ca kan dat: je schakelt je tv, cam­era, cam­corder etc. gewoon terug naar de nor­male stand. Maar Tron Lega­cy kun je (voor­lop­ig) alleen maar in 3D bekijken.

Gek genoeg is een van de din­gen die me storen aan een 3D-film niet eens het beeld van de film zelf. Het is taal, woor­den, tekst. De onder­titel­ing, die geen onder­titel­ing meer is.

Ga maar eens na: bij een gewone film zet je de titels onder in beeld, waar ze zo min mogelijk in de weg staan. Bij een 3D-film moet je ook nog kiezen hoe diep je de titels in het dieptevlak plaatst. En ze zetten de onder­titel­ing alti­jd vooraan in het beeld. Het lijkt dan ook alsof die woor­den “zweven” vóór de film. 2D-onder­titel­ing versmelt als het ware met het beeld van de film, maar bij 3D-voor­titel­ing kan dat niet. Of vooron­der­titel­ing, of hoe noem je dat.

Maar ja, genoeg geti­radeerd. Miss­chien is 3D een rage die met de tijd weer verd­wi­jnt; miss­chien wordt het de stan­daard van de toekomst. In dat laat­ste geval moet ik miss­chien over een paar jaar een stuk­je schri­jven over 4D-vooron­der­tussen­titel­ing. Of zoiets.

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Comments
Oudste
Nieuwste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties