Monster

Dit ver­haal eindigt met een pauw, maar het begint in het oude, mythol­o­gis­che Grieken­land met een nimf. Daar waren er nogal wat van, en het gaat nu om de nimf Io, die beho­orde tot de entourage van de godin Hera.

Nu moet Io een mooi meis­je geweest zijn, want nie­mand min­der dan Hera’s echtgenoot Zeus – je weet wel, de opper­god – werd smoorver­liefd op haar. Dat heb je, hè, met nim­fen. Zeus had goede reden om te denken dat Hera ach­ter­dochtig zou zijn, want hij hield er nogal wat vriendin­net­jes op na. Om te voorkomen dat Hera achter zijn avon­tu­urt­je met Io zou komen, ver­momde hij zich als een wolk, zodat ze niet gezien kon­den wor­den. (Het heeft zo zijn voorde­len om opper­god te zijn.)

Maar Hera was niet op haar achter­hoofd gevallen, en dook snel die wolk in om te zien wat daar gebeurde. Zeus, die geen zin had in nog een ruzie, veran­derde Io snel in een vaars (een jonge koe), en deed alsof er niets aan de hand was. Maar Hera wist wel beter, en om Zeus te pesten nam ze de vaars Io meteen aan, als geschenk. Dank je wel, Zeus. Hera bond Io vast aan een oli­jf­boom en beval een van haar dien­aren, een mon­ster met de naam Argus (een reus met hon­derd ogen), om haar te bewaken.

Zeus was niet voor niets opper­god, en hij vroeg zijn broer Her­mes (die met de vleugels aan zijn san­dalen) om er iets aan te doen. Her­mes ver­momde zich als schaa­pherder en betoverde alle hon­derd ogen van Argus een voor een, tot ze alle ges­loten waren. Toen doo­dde hij hem en bevri­jdde Io.

Hera was zo ont­daan over Argus’ dood dat ze besloot om zijn ogen te vereeuwigen door ze op de staart van de pauw te plaat­sen. En zo – het is maar dat je het weet – komt de pauw dus aan zijn mooie staartveren!

En: zo komen wij dus aan de uit­drukking iets met argu­so­gen bek­ijken. Iets om aan te denken als je weer eens in de kinder­boerder­ij of dier­en­tu­in bent…