Ben jij aan de beurt voor geweld?

Het is een van de lesjes die alle oud­ers hun kinderen bij moeten bren­gen: je kunt niet alti­jd direct kri­j­gen wat je wilt. Soms moet je nog even wachten.

Bij grote mensen is dat niet anders. Alleen is dat wacht­en dan vaak wat meer gefor­maliseerd en moet je plaats nemen in een wachtkamer of op een wachtli­jst. Nu zijn de mensen op zulke wachtli­jsten soms een tikkie ongeduldig, of duurt het wacht­en onre­delijk lang. En dan komen de wachtli­jsten in het nieuws.

Een greep uit de media: “Kamer­brief over wachtli­jsten bij zieken­huizen”, “Leden­stop en wachtli­jsten bij sportv­erenigin­gen”, “Wachtli­jsten bij restau­rants Nijmegen rond kerst”, “Lange wachtli­jsten bij peuterspeelzalen”…

Je kunt je dus mijn ver­baz­ing voorstellen toen ik de vol­gende kop in de krant zag, afgelopen week.

Je kunt het je bij­na niet voorstellen: mensen die in de rij staan om achter hun voordeur geweld aangedaan te worden?!

Knullige kop

Natu­urlijk niet. Het nieuws was dat Veilig Thuis, het meld­punt dat vanaf 1 jan­u­ari 2015 de tak­en heeft overgenomen van het Advies- en Meld­punt Kin­der­mis­han­del­ing en het Ste­un­punt Huiselijk Geweld, te kam­p­en heeft met lange wacht­ti­j­den. Mensen die zich daar melden om hulp te vra­gen in ver­band met “geweld achter de voordeur” moeten vaak te lang wacht­en voor­dat er hulp gebo­den wordt.

Dat is een bla­m­age voor Veilig Thuis en een ern­stig maatschap­pelijk prob­leem. Des te knul­liger is deze kran­tenkop, die een open uitn­odig­ing is om de bood­schap ver­keerd te interpreteren.

Het zuster­ar­tikel dat op de web­site van de NRC ver­scheen, kreeg dan ook een andere kopregel: “Toch nog steeds wachtli­jsten bij zorg voor kinderen”.

Beter weten

Iemand die verder leest, ont­dekt natu­urlijk al snel waar dit ver­haal echt over gaat. Maar het bli­jft belan­grijk om bij infor­matieve artikels kop­pen te kiezen die geen ruimte lat­en voor ambiguïteit. (Bij columns of reclame­ma­te­ri­aal gelden weer andere spelregels.)

We lev­en in een tijd waarin veel mensen hun nieuws tot zich nemen via sociale media of op een smart­phoneschermp­je. Dan sprin­gen de kop­pen er des te meer uit; ze werken nog sterk­er als fil­ter op basis waar­van iemand wel of niet door­leest. Of zelfs: het hele artikel aan zich voor­bij laat gaan en de bood­schap alleen uit de kop probeert af te leiden.

In dat laat­ste geval zou deze kop mooi gepast hebben bij een stuk­je over kinky sm-dien­sten aan huis. En dat was vast niet de bedoeling.