Wonderlijke plekjes

Juist als je van de gebaande paden afgaat, kom je vaak de won­der­lijk­ste plek­jes tegen. Een voor­beeld. Je bent een wan­del­ing aan het mak­en in taal­land met (ik zeg maar wat) de dubbelepunt. Het is dan heel makke­lijk om even een zijstap­je te mak­en naar de dubbele punt.

Dubbelepunt, dubbele punt. What a dif­fer­ence a space makes.

Overoveroverovergrootvader

Het ver­schil tussen “dubbelepunt” en “dubbele punt” is inder­daad maar één enkele miez­erige spatie. (Zie je trouwens de opval­lende fam­i­liegelijke­nis tussen ons eigen spatie en het Engelse woord space? Ze hebben dezelfde overoveroverover­g­root­vad­er: het Lati­jnse spatium. Nog zo’n zijstraatje…)

Maar dat kleine witte stuk­je op de regel maakt heel wat uit, want deze twee taal­beestjes zijn alles­be­halve elka­ars dubbel­gangers. In bei­de gevallen gaat het om twee pun­t­jes inkt op papi­er, ja, maar daar houdt de overeenkomst dan ook meteen op.

Dit zijn namelijk de verschillen:

  1. De dubbelepunt is één teken; een dubbele punt twee.
  2. De twee pun­ten in een dubbelepunt staan ver­ti­caal; die in een dubbele punt horizontaal.
  3. De dubbelepunt is een gewoon inter­punc­ti­eteken dat net zoals iedereen zijn belast­ing betaalt; een dubbele punt is een ille­gale crimineel.

Dat is miss­chien wat veel tegelijk, dus even een paar passen terug. Dit is de korte samenvatting:

  • : (dit is een dubbelepunt)
  • .. (dit is een dubbele punt)

Wat is het verschil?

De dubbelepunt, brave burg­er die hij is, werkt op dezelfde afdel­ing als de punt, de kom­ma en de pun­tkom­ma. De afdel­ing inter­punc­tie. Hij verbindt twee delen van een zin wan­neer het tweede deel een opsom­ming, ver­duidelijk­ing, verk­lar­ing of toelicht­ing is die uit het eerste deel voortvloeit.

Een dubbele punt daar­ente­gen is niks anders dan twee pun­ten achter elka­ar; hij dient alti­jd, onder alle omstandighe­den, door iedereen geme­den te worden.

Maar toch zijn er grap­jassen die zon­der blikken of blozen zin­nen opschri­jven als de volgende:

  • Ons bedri­jf is gespe­cialiseerd in puntige com­mu­ni­catie en heet De Taal­fout B.V..
  • Als alle voor­berei­din­gen op tijd zijn afgerond, zien we elka­ar vri­jdag a.s..
  • De fir­ma Slik & Slok zorgt voor de hap­jes, de drankjes, etc..

Alle­maal illegaal.

Laat het eens en voor alti­jd gezegd zijn: als een zin eindigt op een afko­rt­ing met een punt, dan ga je daar niet nóg eens een extra punt achter­aan plakken. Dubbele pun­ten bestaan niet in cor­rect taal­ge­bruik – alleen in Scrab­ble of Word­feud, en dan nog alleen als je geluk hebt.

Weglatingsteken

Je mag twee opeen­vol­gende pun­ten ook niet gebruiken in plaats van… drie opeen­vol­gende pun­ten. Dat zijn namelijk offi­cieel niet drie pun­ten, maar één teken dat drie pun­ten in zich verenigt. In het Engels heet dat teken een ellip­sis en in het Ned­er­lands een weglat­ing­steken. Het weglat­ing­steken dient om in citat­en aan te geven dat een deel van de oor­spronke­lijke tekst is wegge­lat­en, of om een denkpauze te suggereren.

(Even een steeg­je in: som­mige tek­stver­w­erk­ers, zoals Microsoft Word, kun­nen automa­tisch drie ingetik­te pun­ten veran­deren in een weglat­ing­steken. Het is een ver­schil dat je nauwelijks ziet, maar geef toe, het is wel zo ele­gant om het goed te doen.)

Je ziet trouwens soms ook vier pun­ten achter elka­ar. De vierde punt geldt dan als de punt die de zin afs­luit, na het weglat­ing­steken. Dat mag wel, maar het hoeft niet.

En daarmee zijn we het zijs­traat­je weer uit en ver­vol­gen we onze weg op de allee der dagelijkse beslom­merin­gen. Dubbele punt uit, dus.

SaveSave

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Comments
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties