Deze week stond ik er weer even bij stil, met vriendelijke dank aan twee anonieme jongedames. Wat doen we toch vaak moeilijk over taal.
Niet dat dat raar is, hoor. Ik snap wel waarom we er moeilijk over doen. Waarom we taal omkleden met regels, en uitzonderingen op die regels. En dan maken we weer regels voor die uitzonderingen en ook weer uitzonderingen op die regels.
We spreken taal, heel veel talen, en in nog veel meer verschillende accenten. En we schrijven taal, met letters of tekens of andere symbolen. In die schrijftaal zijn er vaak ook nog eens verschillende mogelijke spellingen voor hetzelfde woord. En ook een hele zwik interpunctietekens.
Voor veel begrippen hebben we meerdere woorden die elkaar in betekenis benaderen of overlappen. Zo kunnen we dezelfde boodschap op verschillende heel manieren verpakken, in uiteenlopende stijlen. En van heel wat woorden kunnen we de geschiedenis traceren tot wel duizenden jaren geleden.
Kortom, we zijn flink met taal bezig. Dat kan ook niet anders: dat is wat ons mens maakt.
Maar toch, soms is het zo simpel. En dan kom ik weer bij de twee jongedames die ik al noemde. Blondines allebei, in een opperbeste bui en, zo schat ik, vier jaar oud.
Ik kwam ze tegen toen ik een winkel uitliep. Ze stonden daar in het zonnetje te wachten (op een ouder?) en vermaakten zich prima met elkaar. Half giechelend zei een van deze dames terloops maar luid en duidelijk tegen mij: Hallo! Waarop ik natuurlijk heel beleefd, en even luid en duidelijk, terugzei: Hallo! En meteen barstten beide kleine deernen in onbedaarlijk lachen uit.
Wat zijn giebelende kleutermeisjes toch onweerstaanbaar schattig… Maar ook, bedacht ik me meteen daarna: wat een ongelooflijk efficiënt gebruik van taal. Met een wildvreemde een gesprek voeren dat maar een paar seconden duurt en waarvoor je maar één woord hoeft uit te spreken. En dat met zo’n opbrengst van plezier en jolijt. Dat doet geen volwassene ze na.
Intussen zal ik enthousiast verder gaan met het schrijven van stukjes over taal. Maar deze ontmoeting was wel een heerlijk frisse douche die me eraan herinnerde waar het uiteindelijk allemaal om gaat. Contact van mens tot mens. En vooral niet vergeten om een beetje lol in het leven te hebben. Dank, dames!