Betaald zetten

Mop­pen tap­pen is een kun­st die niet iedereen beheerst. Een mop die niet klopt is gewoon niet grap­pig. Nog erg­er is een mop waar­van je ergens wel snapt wat er geestig aan zou moeten zijn, maar die niet meer dan een lauw hm-hm-hm aan je weet te ont­lokken omdat hij slecht gebracht wordt.

Er zijn mop­pen waarin de tap­per heel langza­am de span­ning opbouwt (wat zal de clou wezen?). Maar ook korte mop­jes, vaak met een taal­grap, kun­nen het goed doen, juist van­wege hun beknoptheid. School­pleinen lopen ervan over. Er komt een vis bij de dok­ter bin­nen. De dok­ter zegt: “Oh, ik ziet het al. Uit de kom.” Dat soort werk.

Voor wie geen tal­ent voor mop­pen­tap­per­ij heeft, zoals ik, bieden anek­dotes uitkomst. Korte, ver­make­lijke ver­haalt­jes die meestal uit het lev­en gegrepen zijn. In de tweede helft van dit ver­haal zal een anek­dote vol­gen, maar eerst moeten we het hebben over park­eren. Met de auto, wel te ver­staan. En dan in het bij­zon­der: betaald parkeren.

Wie betaalt?

Dat is een beet­je een rare term, “betaald park­eren”. Denk er maar eens over na. Want betaalde arbeid, dat is arbeid waar­voor je betaald wordt, waar­voor je geld kri­jgt. Het betaald voet­bal is een sport waar­voor de sportlieden geld kri­j­gen uit­be­taald. Als je als opdracht­gev­er voor een bepaald project werkt met betaalde kracht­en, dan kri­j­gen die mensen geld van jou, niet andersom.

Ieder weldenk­end mens zou dus zeggen dat je, als je mee­doet aan betaald park­eren, voor dat park­eren betaald moet wor­den. Maar nee, laat dat nou net die ene uit­drukking zijn waar­bij de log­i­ca pre­cies ander­som werkt.

In Vlaan­deren denken ze daar overi­gens anders over. Daar heet het, heel logisch, betal­end park­eren. Maar goed, in Ned­er­land is “betaald park­eren” park­eren waar­voor je zelf de porte­mon­nee moet open­trekken. Hoewel…

Sleutelbos

In de buurt waar ik lang gele­den woonde was net park­eren-waar­voor-je-moet-betal­en ingevo­erd. Ik moest bij iemand een bos sleu­tels terug­bren­gen en dacht daar even snel in en uit te gaan. En natu­urlijk was ik dan ook prompt ver­geten om langs die fonke­lend nieuwe par­keer­me­ters te gaan om zo’n mooi papiert­je achter de voor­ruit te leggen. (Dit ver­haal is pre-Parkmobile.)

Ik was bin­nen een min­u­ut terug, maar toen was het al te laat. Samen met mij kwa­men er twee rappe par­keerwachters bij de auto staan. Een man en een vrouw. Ik legde de sit­u­atie uit en vroeg of ik nog net op tijd was.

De vrouw zei: “Jwa, jwa, oké, ga maar.” De man zei: “Óf je gaat nu een kaart­je halen, óf je kri­jgt een bekeur­ing.” Kaart­je halen dus. Wat kon­den mij die paar cen­ten sche­len? Ik keek in mijn porte­mon­nee, zag dat ik geen kwart­jes meer had. (Dit ver­haal is pre-euro.) Dus gooide ik een zuurver­di­ende gulden in het appa­raat. Ver­vol­gens kwa­men er, met alle bijbe­horende jack­pot­gelu­iden, uit het appa­raat tevoorschi­jn: wel­geteld één par­keerkaart­je, één rijks­daalder, twee guldens en twee kwartjes.

Ik stak alles rustig in mijn zak, glim­lachte naar de vrien­delijke par­keer­beambten, en reed weg ter­wi­jl ik me afvroeg of ik nu Van Dale moest schri­jven om ze te zeggen dat de term betaald park­eren er net een hele nieuwe beteke­nis bij had gekre­gen. Wat een grap.

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Comments
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties